Canım, cananım, dayanağım, can damarım, heyecanım, huzurum, mutluluğum, sırdaşım, nefes alma sebebim 10 Kasım günü saat 11.30’da rahmeti rahmana kavuştu…
Tarifi zor bir acı yaşıyorum…
Annemi, güzel gözlü yufka yürekli annemi kaybettim…
Zor çok zor bir gelecek beni bekliyor… Annesiz, sırdaşsız, heyecansız bir gelecek! Benim için hiç kolay olmayacak…
En zor günlerimde yanımda olan, beni destekleyen, koruyan güzel yürekli annem artık yok!
Her sabah kahvaltıdan sonra telefon açıp konuştuğum, huzur bulduğum enerji kaynağım artık yok!
İçimde o kadar duygu birikimi var ama kelimelere dökemiyorum…
Hayatta olma sebebimi kaybetmenin vermiş olduğu acının tarifini de yapamıyorum!
Bir anne düşünün son günlerini yaşıyor, nefes almakta güçlük çekiyor, titriyor, duyulmayacak kadar sesi çıkıyor ama yine annelik yapıp “Hamza, senin sırtında sorun vardı beni kaldırma kendine dikkat et” diyor.
İnsanın gözyaşlarını tutması mümkün mü? Hıçkıra hıçkıra ağlamaması mümkün mü? Her zaman her saniye seni düşünen bir anne var karşında ve her gün çaresizce erimesini seyretmek zorunda kalıyorsun…
Mal, mülk, para, imkân, mekân her şey çaresiz!
Hiçbir şey onun bizden kopmasını engelleyemiyor… Kader-i İlahi annemi aldı götürdü…
Allah rahmetiyle muamele etsin… Mekânını cennet eylesin… Hesabı kolay bir muhasebeyle karşı karşıya kalsın… İnşallah Efendimizle birlikte bizlere şefaatçi olmayı nasip etsin… Amin, amin, amin…
Vesselam
Hamza KILIÇASLAN
