New York'taki Bard College'da Dış İlişkiler ve Beşeri Bilimler profesörü ve The Wall Street Journal yazarı Walter Russel Mead, Ukrayna’nın bu noktaya gelmesindeki suçun tek başına Biden Yönetimine ait olmadığını, Trump, Obama ve Bush’un da suçlu olduğunu yazdı ve ekledi: Başkan Biden'ın tarihteki yeri, giderek daha fazla konuşulamaz ve öngörülemez olan bu savaşın sonuçlarını yönetme yeteneğine bağlı. Vladimir Putin'in Ukrayna'ya karşı savaşı başlayalı sadece altı hafta oldu, ancak çatışma zaten tanıdık bir kalıba yerleşti. Her iki taraf da genellikle bir zafer teorisiyle savaşa girer ve ancak her iki teori de başarısız olduğunda çatışmanın gerçek şekli ortaya çıkmaya başlar. İkinci Pön Savaşı'nda (MÖ 218-201) Hannibal, İtalya'ya bir ordu sokabilir ve çarpıcı bazı zaferler kazanabilirse, Roma yönetimi altında huzursuz olan diğer İtalyan şehir devletlerinin isyan edeceğini ve Roma gücünü kırmasını sağlayacağını düşündü. Romalılar, üstün lejyonları, savaşçı ruhları ve disiplinleri ile patronun kim olduğunu çabucak göstereceklerini düşündüler. Ancak bir süre sonra her iki taraf da başlangıçtaki stratejilerinin işe yaramadığını keşfetti. Romalılar bir dizi feci askeri yenilgi karşısında şok oldular ve Roma tarihindeki en büyük meydan okumayla karşı karşıya kaldılar. Hannibal, ordusunu Alpler'i aşarak ve bir dizi dramatik zafer kazanarak ilk hedeflerine ulaştı, bugün hala dünyanın her yerindeki hırslı genç subaylar tarafından inceleniyor. Ama stratejisi başarısız oldu. Cannae'deki ezici zaferinden sonra bile, sadece bir avuç İtalyan şehir devleti onun tarafına geçti. Roma gücü hayatta kaldı ve savaş uzayıp gitti. Birinci Dünya Savaşı da hemen hemen aynı şekilde başladı. Fransızlar ve Almanlar, belirleyici saldırılar olacağını umdukları şeyi planlamışlardı, Fransızlar doğu sınırlarını aşıyordu ve Almanlar, Schlieffen'in Belçika üzerinden Paris'i ele geçirecek bir saldırı planı yapıyordu. Her iki saldırı da başarısız oldu ve ülkeleri iki tarafın da nasıl kazanacağını bilmediği ve kaybetmeye istekli olmadığı bir çatışmaya kilitledi. Putin'in savaşında da benzer bir şey oluyor gibi görünüyor. Orijinal Rus planı, başkenti ve Kharkiv gibi büyük şehirleri hızla alarak Ukrayna devletini parçalamaktı. Başarısız oldu. Ukrayna, askeri gerilemelerin şoku ve büyük ekonomik yaptırımların ya Putin'i Ukrayna'nın lehine barış şartlarını kabul etmeye zorlayacağını ya da devrilmesine yol açacağını umuyordu. Bu plan da en azından şimdilik başarısız olmuş görünüyor. Şimdi her iki taraf da nasıl kazanacağını bimediği bir savaşın içinde ve her iki tarafın da kabul edebileceği bir uzlaşma barışının ana hatlarını görmek zor. Ukrayna, kendisini daha fazla Rus saldırganlığına maruz bırakan ve daha fazla toprak fedakarlığı içeren bir barışı kabul edemez ve Putin, kanıtlanabilir kazanımlar olmadan savaşı sona erdiremez. Savaş mantığı şimdi her iki tarafı da daha fazla, belki de her biri zafere giden bir yol ararken artan askeri, ekonomik ve siyasi çatışmaya kilitliyor gibi görünüyor. Rusya, askeri çabalarını yeniden doğuya odaklıyor ve Ukraynalıları Rus egemenliğini kabul etmeleri için terörize etmek için sivillere yönelik şiddet seviyesini artırıyor. Ukrayna, daha fazla askeri yardım ve daha sert ekonomik yaptırımlar için Batılı ülkelere olan çağrısını iki katına çıkarıyor. İki taraf zafere giden bir yol ararken tökezlerken Biden yönetiminin seçebileceği üç çirkin seçeneği var. Ukrayna'nın kazanmasına yardımcı olan ilk seçenek, duygusal olarak en çekici olanıdır ve kesinlikle ahlaki olarak en haklı ve politik olarak faydalı olacaktır, ancak riskler ve maliyetler yüksek. Rusya, ne kadar vahşi olursa olsun her taktiği ve belki de her silahı, ne kadar canice olursa olsun denemeden yenilgiyi kabul etmeyecektir. Rusya'yı Ukrayna'daki başarısızlığı kabul etmeye zorlamak için Biden yönetiminin, muhtemelen 1962'deki Küba füze krizinden bu yana görülmeyen türden bir nükleer uçurum da dahil olmak üzere bir savaş zamanı zihniyetine geçmesi gerekecek. Rusya'nın öncülük ettiği revizyonist güçlerle karşı karşıya gelmek Soğuk Savaş'ın zirvesinden bu yana bir Amerikan yönetiminin karşılaştığı en çetin meydan okuma olabilir. Ama diğer iki seçenek de kötü. Bir Rus zaferi, özellikle Batı'nın Ukrayna'yı Rus taleplerine teslim olmaya zorladığı görülüyorsa, Amerikan prestijine ve Kuzey Atlantik Antlaşması Örgütü'nün sağlığına büyük bir darbe indirecektir. Çatışmanın dondurulması da tehlikelidir, çünkü bu muhtemelen Rusya'nın 2014'teki Kırım ve Donbas işgallerinden sonra sahip olduğundan daha fazla Ukrayna bölgesini elinde tutmasına neden olacaktır. Bunu Rusya için kısmi bir zaferden başka bir şey olarak yorumlamak zor olurdu ve Putin, istediği bir zamanda düşmanlıkları yenilemekte özgür kalacak. Putin'in Ukrayna'ya yönelik saldırısını caydırmadaki başarısızlık, Biden yönetiminin başarısızlığından daha fazlasıdır. Donald Trump, Barack Obama ve George W. Bush da bu suçu paylaşmalı. Bu başarısızlık, 11 Eylül saldırılarını önleyememekten bile daha maliyetli olabilir ve Başkan Biden'ın tarihteki yeri, giderek daha fazla konuşulamaz ve öngörülemez olan bu savaşın sonuçlarını yönetme yeteneğine bağlı.